DM: Bart

Onderstaande characters worden op pad gestuurd door Ellanore “the Defender” Hayes, een invloedrijke gildemeesteres in Hullberg. Dit alles om haar grip op de omringende steden en landen te vergroten …

• Gertrude Speler: Björn
• Heather Speler: Bertil
• Nimble Speler: Tom
• Lori Speler: Simon
• Ilona Speler: Feico

10e Bloeimaand 1359 NT (het jaar van de Stinkende Otter) De stad Hullberg (pop. 58,274): Deze middag zijn 5 stuks geboefte aanwezig in de spreekkamer van een nóg groter stuk geboefte. Laat ik ze gemakshalve even bij naam noemen. We hebben: Heather, Nimble, Gertude, Lori en Ilona (5 stuks as we speak!) in de spreekkamer van Ellanore “the Defender” Hayes.

Zoals altijd laat Ellanore de genodigden even wachten. Althans, de 5 zien haar niet. Wat ze weten is dat Ellanore er altijd wél is maar … misschien ook niet. Altijd lastig, bij Ellanore weet je het nooit helemaal zeker! Ellanore is de gildemeesteres van het enige dievengilde in Hullberg, “the Nightfall”. Ellanore doet goede zaken hier in Hullberg. Haar gilde is rijk, heeft veel invloed in deze stad en deelt misschien wel voor een heel groot gedeelte de lakens uit in Hullberg (geen echte lakens natuurlijk. Nee, … figuurlijke lakens. Wie deelt er nou echte lakens uit?!) Ellanore heeft er dan ook hard voor gewerkt om dit gilde te realiseren.

De 5 in de spreekkamer van Ellanore zijn goed opgeleide dieven uit haar gilde en Ellanore heeft plannen met deze “pionnetjes” in het spel van macht en geld. En daar is ze dan, de gildemeesteres. Zo ineens, alsof ze materialiseerd vanuit het niets, verschijnt zij aan het hoofd van de tafel. Er heerst altijd die doodse stilte als ze dit doet …

Haar ogen kijken de tafel rond want ze wil de 5 goed in haar opnemen. Dan … eindelijk, na een 30 seconden extra stilte te hebben genomen, spreekt ze de verlossende woorden “welkom dames”. Het ijs is gebroken …

Ze legt uit waarom ze de 5 heeft laten komen. Haar bedoeling is dat de 5 in Runehold, een plaats (pop. 14,258) 270 km ten zuidwesten van Hullberg, een dievengilde opzetten (in haar naam) onder dezelfde naam als het gilde in Hullberg. Runehold zal voorzien worden van “the Nightfall”. Ze vertelt dat alle voorbereidingen en afspraken die er mee te maken hebben al zijn gemaakt.

Dan zet ze, voor iedere neus van de groep van 5, één “grote” zak neer en één kleiner zakje, precies in het midden van de tafel. Ze zegt dat in elke zak 1000 GP zit. Die mogen de dames hebben. Het kleine zakje in het midden van de tafel blijft onaangeraakt. Alleen als zij de opdracht accepteren, mag het kleine zakje gepakt worden. Uiteraard accepteren de 5 de opdracht en de meest dappere, Nimble “the Roofrunner” Poldir, grist het zakje weg. De blik van Ellanore doet Nimble beseffen dat dit eigenlijk niet geheel de bedoeling is en toont de andere 4 de inhoud. 5 ringen …

“De opdracht die jullie accepteren geeft jullie het recht én de plicht deze zegelring te dragen. Ik verwacht dan ook dat jullie nu ieder een ring aan jullie vinger zullen doen en deze dragen met respect én eer aan jullie geliefde gilde … wat zijn jullie acties?” Uiteraard voelen de 5 argwaan maar wat kunnen ze doen? Ze kennen de plannen dus de ring niet om doen staat gelijk aan “een plotseling verdwijnen van je levende lichaam”. Als een gesprek, met Ellanore, wordt beëindigd en als er infomatie is gedeeld dan verwacht Ellanore dat je het doet. Voor Ellanore geldt dat gesprekken over zaken altijd een voordeel voor haar moeten opleveren anders neemt vroeg of laat haar dolk altijd het laatste woord … Ellanore doet dat, dat weten ze maar al te goed.

De plannen zijn bekend, de plicht roept!

11e t/m 20e Bloeimaand 1359 NT (het jaar van de Stinkende Otter):

Als de ochtend van de 11e bloeimaand aanbreekt, gaat de groep van 5 op weg. Ieder draagt een, van het gilde verkregen, spidersilk armor en een prachtige zwarte mantel, met daarin geborduurd het embleem van “the Nightfall”. Ze zien er allen prachtig uit.

Ze trekken naar het zuidwesten, in de richting van Runehold. Zo reizen ze een achttal dagen voort als ze op de negende dag (de 20e Bloeimaand 1359 NT) de muren van Runehold zien.

De aankomst in Runehold is uiterst vriendelijk en de groep van 5 is dan ook zeer verbaasd als er een “ontvangstcommité” voor hen klaar staat. Leden van “the Unseen Dagger” staan reeds op de groep van 5 te wachten bij het toekomstige gildehuis van “the Nightfall”. Ellanore heeft alles tot in de puntjes geregeld blijkt maar weer eens!!

Als ze het nieuwe gildehuis binnengaan, vliegt ieder een kant op. Nimbel naar de keuken, Ilona naar boven samen met Lori en Heather duikt de kelder in. Gertrude is de enige die echt het gebouw in haar op wil nemen en ontdekt midden in de grote hal een zuil met daarop een briefje, waar het volgende op te lezen staat:

“Welkom dames, als het goed is, hebben jullie reeds kennis gemaakt met het heersende dievengilde alhier. Ik hoop dat het ontvangst hartelijk was. Alvorens jullie hier een veilig heenkomen kunnen zoeken in dit pand moet er nog iets gebeuren. Daar heb ik helaas geen tijd meer voor gehad. Hetgeen ik van jullie verwacht is dat jullie op zoek gaan naar the Stone of Protection alvorens jullie ook maar iets anders doen. The Stone of Protection moeten jullie vervolgens plaatsen op deze zuil. Jullie verblijf zal middels dit krachtige magische item een stuk aangenamer zijn hier in Runehold. Verder verzoek ik jullie dringend om na het verkrijgen van dit item onze positie in de havens te versterken. Hetgeen ik van jullie verwacht is dat wij, als “the Nightfall”, met deze dependance een grote controle kunnen krijgen op havengelden en invoerrechten voor onze goederen. Uiteraard wens ik jullie veel succes toe met alle af te wikkelen zaken zodat ons gilde verder kan floriseren. Tot slot nog dit: … we houden contact!! Met vriendelijke groet, Ellanore “the Defender” Hayes”.

De opdracht voor de groep wordt er niet duidelijker op. The Stone of Protection, het uiterst vage ontvangst door “the Unseen Dagger” en controle krijgen op de haven. Alles is voor de groep van 5 een beetje vaag maar … het is die dolk van Ellanore hè!!

's Avonds worden de 5 nog uitgenodigd ook … op audiëntie bij de gildemeester van “the Unseen Dagger”, dhr. Hijnikken. Een banket wordt aangerukt maar de gasten laten het niet smaken. Geen wonder … van tafelmanieren hebben ze nog niet eens gehoord! Zo kan het dan ook gebeuren dat Gertrude lieflijk van de tafelazijn zit te nippen en klaagt dat de wijn wel een beetje zuur is …

Ook vinden ze het gezelschap waarin zij verkeren een, op zijn mildst uitgedrukt, niet zo'n prettig gezelschap. Ze vragen de beste man de oren van het hoofd maar krijgen geen duidelijke antwoorden. Dat valt de groep uiteraard een beetje tegen en ze willen dan ook niets liever dan de goede gastheer te kakken zetten door na de amuse te vertrekken.

21e Bloeimaand 1359 NT (het jaar van de Stinkende Otter):

Het ochtendgloren doet éénieder ontwaken op haar eigen manier. Gertrude heeft er de pé in omdat er geen eten is in dit huis en ook Nimbel heeft het wel gehad hier in dit oersaaie dorp. Ja, halflingen zonder eten zijn humeurige creaturen! Gelukkig weet Gertrude raad en gaat de stad in om een en ander te regelen.

Na een klein uurtje komt ze terug met de mededeling dat ze een aantal frambozenwijntjes heeft besteld bij de lokale slijter … het wordt bezorgd zo luidt haar trotse mededeling. Broodjes en andere lekkernijen heeft ze meegenomen. Als de ontbijttafel gedekt is, wordt er aan de deur geklopt. Kort daarop kan het eerste overheerlijke frambozenwijntje genuttigd worden aan de prachtig gedekte ontbijttafel.

Na het ontbijt besluit de groep toch wat meer informatie te gaan zoeken binnen de muren van deze stad. The Stone of Protection daar moet toch wat over te vinden zijn. Nimbel gaat naar het sagengilde om een en ander te achterhalen. Heather doet haar best bij een huis op een braak liggend stuk grond aan de rand van de stad (een kleine 150 meter rondom het gehele pand staat werkelijk niets!) … het magiërsgilde! Voor een klein kapitaal kunnen beide dames wel wat te weten komen. Echter … dit moet eerst overlegd worden met de groep. Beide dames krijgen van de groep toestemming om tegen betaling de informatie binnen te halen.

De rest van de dag hangen ze wat rond, spelen tikkertje door het huis en hebben al snel in de gaten dat springen op de bedden een hoop lol kan opleveren. En van al dat geren door het huis worden ze hongerig … Gertrude regelt ook de catering voor de avond. Niet zonder een goed avondwijntje natuurlijk.

Dan, vlak na het eten zo rond het toetje zeg maar, krijgt de groep onverwacht bezoek van Ellanore … Zij heeft natuurlijk een aantal vragen voor de groep. Ellanore begrijpt niet zo goed wat haar trouwe onderdanen hier nog doen in het gildehuis. Was haar opdracht niet duidelijk genoeg? De groep meent dat de opdracht heel duidelijk was en dat ze zeer zeker heel druk zijn geweest met het vergaren van informatie maar dat ze dat niet eerder dan morgen in het bezit kunnen hebben. Ellanore zucht een paar keer diep en ze zegt dat ze echt verwacht dat de groep morgen een aantal acties daadwerkelijk gaan uitvoeren. Eén daarvan mag tot de verbeelding spreken: the Stone of Protection halen!

Later die avond hebben ze nog een slumberparty op één van de kamers van de meisjes … er wordt heel wat af gegiecheld!

22e Bloeimaand 1359 NT (het jaar van de Stinkende Otter):

In de ochtend, uiteraard na een goed ontbijt, vertrekken Heather en Nimbel naar de gildes waar zij voorzien zullen worden van informatie rondom the Stone of Protection. Tegen een geringe vergoeding natuurlijk. Info tegen een goede duit geld!!

Onafhankelijk van elkaar komen de meisjes weer samen in het gildehuis en delen ze de verkregen info met elkaar. Het gaat om een doorzichtige steen, ten grootte van een ganzenei. Zo ziet het er ook uit … als een ganzenei. Groen van kleur!

Heather heeft een waardevolle informant gehad. Zij weet te vertellen dat de dichtstbijzijnde Stone of Protection hier ongeveer 270 km vandaan ligt noordoost … Al snel realiseren de dames zich dat die wel eens in het gildehuis zou kunnen liggen in Hullberg. Degene die daarna het dichtst bij ligt, ligt in the Valley of Lost Honor in een tempelcomplex. Ze heeft deze info samen met een uiterst nauwkeurige reisbeschrijving gekregen. Ze moeten naar Chult (land) naar de stad Mezro. Vanuit daar moeten ze westelijk naar het piratendorp Nyanzaru. Vanuit dit stadje moeten ze zuid. Langs Lake Everclear dat ze west moeten laten liggen. Dan na twee dagen reizen, komen ze in the Valley of Lost Honor aan. Aan het begin van de vallei moeten ze oostelijk om na drie dagen bij het tempelcomplex aan te komen.

Na dit alles medegedeeld te hebben, barst het feest in huize “in den Zuren Sloot” (a.k.a het Gemaaide Gazon/ het Gerooide Woud) weer los. De wijn vloeit er weer rijkelijk en komen de harde worsten op plaatsen waar zij niet direct voor bedoeld zijn … al denkt Gertrude hier héél anders over.

23e Bloeimaand t/m 10e Roggemaand 1359 NT (het jaar van de Stinkende Otter):

Vandaag gaan de meiden bepakt en bezakt naar de haven op zoek naar een kapitein die hen, tegen een geringe vergoeding waarschijnlijk, naar Chult wil brengen. Echter de boten vanaf hier gaan niet verder dan Calimport. Vandaar gaan er vast wel schepen naar Mezro (Chult).

Een boot inclusief kapitein is snel gevonden en dezelfde avond vaart de boot nog uit. De 10e Roggemaand zullen ze, als alles goed gaat en de wind onze reizigers gunstig gezind is, de haven van Calimport aandoen.

10e t/m 24e Roggemaand 1359 NT (het jaar van de Stinkende Otter):

Tegen de middag van de 10e Roggemaand vaart het schip “the SeaRose” de haven van Calimport binnen. Snel springen de meisjes van de boot om het woeste nachtleven van Calimport te gaan ontdekken. Helaas, helaas … vanavond vaart de “Côte d'Or”, een schip onder het bewind van kapitein Al Musharaf (Al Moes-je-haar-d'raf volgens de meiden), uit naar Mezro. De eerstvolgende is dan pas weer over een week of drie. Die tijd hebben de meiden niet dus besluiten ze wijzelijk maar met een fikse tegenzin bij Al Musharaf aan boord te gaan voor een tocht van, alweer, 14 dagen. Zucht …

24e Roggemaand 1359 NT (het jaar van de Stinkende Otter):

Eindelijk, na een reis van 14 lange saaie dagen, bereiken de meiden de havenstad Mezro. Een grote stad waar voor de meiden van alles te beleven valt. Snel gaan ze van boord en geven ze Al Musharaf nog een ferme handdruk.

Ze gaan op zoek naar een eetgelegenheid en een dranklokaal. Drank is hier moeilijker te krijgen dan in hun thuisland maar, na een beetje zoeken, vragen en handen en voetenwerk, komen ze dan toch in een eetgelegenheid waar ook alcohol geschonken wordt. Hoera, wijn en bier … twee van de geneugden des levens!!

Er wordt een slaapplaats geregeld voor de nacht want, zo is het besluit, morgen gaan ze op weg naar Nyanzaru. Iedereen slaapt in dezelfde herberg maar Gertrude heeft andere plannen. Zij besluit mee te gaan met een arabier om bij de man thuis eens flink van bil te gaan. Jah, je moet toch weten hoe het in een andere cultuur gaat luidt het devies. Ziet Gertrude dit nu als een cultureel uitje? Gertrude zelf zal gezegd hebben dat ze dit alles voor de groep doet. Zij regelt tenslotte door haar “actie” 2 pony's, 3 paarden en 5 lokale outfits … Echter, de groep weet wel beter.

25e Roggemaand 1359 NT (het jaar van de Stinkende Otter):

Vroeg in de ochtend staat Gertrude voor de herberg waar haar vriendinnen de nacht hebben doorgebracht. Een goed stevig ontbijt zal er wel ingaan. Haar nachtelijke escapades hebben haar hongerig gemaakt. Als ze het lokaal binnengaat, treft ze haar vriendinnen aan die ook net willen gaan ontbijten. Het ontvangst is hartelijk en Gertrude moet allerlei vragen beantwoorden aangaande afgelopen nacht.

Na het ontbijt gaan de meiden de stad in want er moeten nog een aantal inkopen worden gedaan voor de aankomende reis van 5 dagen. Ergens rond het midden van de ochtend rijden de meiden de poort van Mezro uit in westelijke richting … op naar Nyanzaru.

Ergens in de middag lunchen de dames op een mooie plek die uitkijkt over de oceaan. Als de meiden de beentjes lekker laten bungelen over de kliffen, zien zij in de verte een héél bekend zeil … Een anderhalve mijl uit de kust vaart de “Côte d'Or”. Waar gaat kapt. Al Musharaf naar toe?

De reis gaat voorspoedig en als de avond valt, maken ze kamp op. Het valt niet mee een geschikte plek te vinden om kamp op te maken want langs het pad waar de groep over reist, is aan de ene kant een nagenoeg ondoordringbaar oerwoud en aan de andere kant de hoge kliffen langs de kust van de oceaan. Maar na een klein kwartier vinden ze dan toch die ene geschikte plek voor een kampvuurtje en een slaapplaatsje. De paarden worden afgezadeld en al snel vallen vier meisjes in een diepe slaap. Eén van de meiden heeft wacht!

Na een uur hoort de wachthoudende dame een geluid en maakt de anderen wakker. Inderdaad. Iedereen hoort het geluid. Snel wordt er een aanvals/ verdedigingsplan gemaakt. Als alle meiden goed gepositioneerd zijn komt er vanuit het woud een vreemd wezen in de richting van het kampvuur gestoven. Het heeft de omvang van een beer met hier en daar veren. Ook heeft het een gekromde snavel gelijkend op die van een roofvogel. Wat is dit nu weer?

Een pijlensalvo treft het prachtdier in de flank. Dit maakt het beest furieus. Een korte snelle sprint en het staat recht tegenover Gertrude. Het richt zich omhoog en Gertrude krijgt er flink van langs. Drie meter verderop slaat het lichaam van Gertrude tegen een boom. Het beest ziet zijn prooi en stuift achter Gertrude aan. In de moed der wanhoop wil Gertrude het beest op de rug springen om dan met haar kort zwaard het leven van het grazieuse, mysterieuse dier te beeindigen.

Echter als Gertrude goed en wel zit, mist haar zwaard doel. Het beest richt zich weer op om achterwaards richting een boom te gaan. Gertrude realiseert dat de impact tussen dier en boom wel eens heel groot kan zijn en kiest eieren voor haar geld. Met een sprongetje is ze van het dier af en ze rolt verder om de afstand tussen haar en het dier te vergroten. Razendsnel herstelt het beest zich en stuift weer op Gertrude af.

Ook deze aanval doet Gertrude vliegen om vervolgens weer een paar meter verderop een harde landing in te zetten. Ondertussen vliegen de pijlen door de lucht en het beest, waarschijnlijk alleen gedreven door honger, veranderd in een speldenkussen. Maar het gaat door. Weer is Gertrude degene waar het beest zich op richt. Een derde klap van het beest doet Gertrude wankelen. Gelukkig, voor Gertrude, worden de pijlen het beest te veel en het beseft dat deze strijd niet te winnen is. Even snel als het gekomen is verdwijnt het weer in het oerwoud.

Heftig bloedend en doof aan een kant, van de harde klap in haar gezicht, zakt Gertude naar de grond. Ze besluit een paar potions of CLW te nemen en al snel voelt ze zich een stukje beter. De doofheid echter blijft. Deze nacht wordt er extra goed wachtgelopen en de nacht gaat over in een pracht ochtendzonnetje.

26e Roggemaand 1359 NT (het jaar van de Stinkende Otter):

Het prachtige ochtendzonnetje verwarmd de lieve snoetjes van onze meisjes. Rephrase: het prachtige ochtendzonnetje verwarmd de lieve snoetjes van 4 van onze meisjes en dat van de eens zo prachtige Gertrude. Het bebloede gelaat van de laatste is simpelweg weerzinwekkend. Snel wordt ook dit snoetje weer gepoetst en na de wasbeurt hebben we weer 5 lieve snoetjes die aan een welverdiend ontbijtje zitten (DM: ik wil hier natuurlijk geen gezeik over krijgen via de mail zoals mij reeds eerder is overkomen. Hahahahaha!!). Na het ontbijt worden de spulletjes opgepakt en gaan de 5 meiden verder richting het westen om na de lunch een volgende verrassing te incasseren.

Vanuit het woud worden pijlen afgeschoten op de 5 onschuldige meisjes. Drie pijlen treffen Gertrude en een vierde treft Heather. Op het pad zien ze een tweetal half mens-half paard staan. Gertrude bedenkt dat haar pony de sporen geven nu de beste oplossing is maar de staken die in de richting van de meisjes geplaatst staan op het midden van de weg doen haar realiseren dat dit eigenlijk geen optie is. Ze houdt halt zoals de creaturen eigenlijk van de groep verwacht. Vanuit het bos komen nog eens vier menspaarden. De menspaarden houden hun bogen gericht op de groep als de leider hen aanspreekt.

De groep menspaarden heeft gehoord dat een groep reizigers hier langs dit pad zouden reizen met een aantal, voor deze creaturen, waardevolle documenten. De meiden ontkennen deze documenten te hebben en eisen vrije doortocht. Echter Gertrude stelt de vraag of zij niet even een Cure kan krijgen. De pijlen van de menspaarden hebben haar vreselijk pijn gedaan. De leider van de groep stemt hiermee in en verlaat het strijdtoneel samen met Gertrude om naar de kleine nederzetting van de menspaarden af te reizen. Hier krijgt Gertrude een “full treatment” waardoor ook haar slecht gehoor weer naar het oude niveau wordt gebracht.

De menspaarden doorzoeken de spullen van de meisjes en als Gertrude terugkomt, vertekken ze weer westwaards. Gertrude vertelt de anderen dat het gaat om 7 documenten die elk van grote waarde zijn. Voor elk document dat ze afleveren aan de menspaarden krijgen ze 500GP. Al is de deal (dit weet de rest dus niet!) dat er voor elk document een 750GP betaald wordt.

De reis gaat deze dag verder voorspoedig en 's avond wordt er weer kamp gemaakt langs de weg. De verscherpte wacht die ze deze avond inlassen werpt vruchten af en iedereen heeft een goede nachtrust gehad.

27e t/m 29e Roggemaand 1359 NT (het jaar van de Stinkende Otter):

De tocht langs het woud en de kliffen leveren soms prachtige momenten op. De vergezichten over de oceaan zijn idilisch en helaas voor de meiden zijn er geen vriendjes in de buurt waar ze de ondergaande zon mee in de zee kunnen zien zakken. Laat staan dat deze jongers er wel zijn als de zon opkomt. Ja, en wat doe je dan zoal? Precies, je schiet eens een meeuw of twee om het idilische plaatje toch nog enigzins op de realiteit te doen gelijken.

30e Roggemaand 1359 NT (het jaar van de Stinkende Otter):

In de middag van de 30e Roggemaand bereiken de meisjes Nyanzaru, een door houten pallisades omringde piratenveste. Als ze binnenrijden, kan Gertrude het niet laten om de dronkaard naast de poort eens een flinke por te geven. Een scheldkanonade is haar deel.

Als de meisjes verder gaan de veste in, zien ze dat er veel vreemde, argwaandende blikken op hun gericht zijn en worden. Als de meisjes ook nog eens besluiten om op het plein een hele discussie te gaan voeren over iets onzinnigs, dromt er een meute om de groep meiden samen. Nimbel besluit om in elk geval verder te rijden in de richting van de haven. De rest van de groep volgt al snel.

Voor ze de haven bereiken, moeten ze eerst een plek zien te vinden voor de paarden. De haven is namelijk opgebouwd uit allemaal steigers en paarden worden daar niet toegelaten. Ze stallen de paarden bij een man die een groot omheind stuk grond heeft. Snel gaan ze op zoek naar een kroeg en naar een aantal winkels om inkopen te doen voor het vervolg van de reis. Ze overnachten hier één nacht dus alles moet even snel gebeuren.

In de herberg nemen ze een lekkere frisse salade en een verfrissend biertje. Echter het is hier waar de meiden een vreselijke ontdekking doen: Lori blijkt een dik meisje te zijn. Iedereen maakt flauwe grapjes over haar omvang en er worden bijnaampjes voor haar bedacht. Niet ontbrekende bijnamen zijn: Zeug en Knorrie. Dit accepteert Lori (ja, fonetisch engels voor vrachtwagen :oP … it's a pun, a play with words!!) natuurlijk niet en verlaat de herberg. Nimbel gaat achter haar aan en koopt haar om met een reep chocolade.

Als ze terug zijn in de herberg, gaan Heather, Ilona en Nimbel bezig om een pracht plan voor te bereiden. Nimbel heeft namelijk wel eens gehoord van “vliegende tapijten”. Als zij er nou eens één konden bemachtigen. Snel naar een tapijtenhandelaar om navraag te doen over prijzen en afmetingen. Heeft de man er misschien ook één? Wie weet. Echter de man moet de drie meiden teleurstellen maar hij komt wel met een goed advies. Probeer het eens bij “Sinbad”.

Sinbad is al snel gevonden en de man die hier de aanwezig is, zit rustig op een aantal kussens een kopje sterke thee te drinken en aan een waterpijp te lurken. Ilona is met Nimbel mee vanwege haar kennis omtrend magie, Heather besluit in de schaduwen te blijven om het verhaal eens aan te horen van de man. Maar de man is niet voor één gat te vangen.

De twee meiden wordt gevraagd of ze misschien ook zin hebben aan een kopje sterke thee als ze de man de vraag stellen over het leveren van “vliegende tapijten”. Zaken doe je onder het genot van thee en een waterpijp. Nimbel heeft het over goed gevulde beurzen die de meisjes zouden hebben dus betaling is geen probleem. Dat trekt natuurlijk de aandacht van de man. Als Ilona ook aan de waterpijp begint, valt het pracht plan van de meiden in het water. Heather kan haar lachen niet meer houden als het ene stomme antwoord van Ilona de andere opvolgd. Ook Heather wordt uitgenodigd voor een kopje sterke thee. Onverrichte zaken, maar met een belofte dat ze terug zullen komen, verlaten de meiden Sinbad.

In de herberg zitten Gertrude en Lori te genieten van een wijntje. Als de andere drie binnenkomen en een en ander aan de twee voorleggen. De prijzen, 30.000GP voor de goedkoopste en 90.000GP voor de duurste, liegen er niet om en dit kunnen ze godsonmogelijk op zo'n korte termijn bij elkaar krijgen. Heather, Nimbel en Ilona besluiten het dan maar te stelen.

's Avonds gaan de drie meiden naar Sinbad. Gevolgd, op gepaste afstand, door Lori en Gertrude. Ilona komt al snel tot de ontdekking dat Sinbad goed beveiligd is middels magie. Maar ze ontdekt wel een houten roeiboot onder het pand van Sinbad. Hier in het havengebied staan alle gebouwen op palen in het water en deze kun je bereiken via een steigerstelsel. De drie proberen het roeibootje.

Heather zit al in de boot als Ilona met haar voet van de rand van de boot afglijdt en in het water beland. Snel hijst ze zich aan het bootje omhoog en Nimbel helpt haar weer op de steiger. Heather blijft zitten en enkele minuten later als de steiger leeg is besluit ze naar de onderkant van het pand van Sinbad te gaan. Hier treft ze een luik aan maar die zit op slot. Helaas voor Heather is haar Open Locks niet van dien aard dat ze het luik open kan krijgen. Ook Heather verlaat dan de steigers en gaat naar de herberg om lekker een tukkie doen.

1e Oogstmaand 1359 NT (jaar van de Stinkende Otter)

Als de ochtend is aangebroken, gaat Gertrude naar de herberg waar de anderen de nacht hebben doorgebracht. Haar buikje nog niet vol van alle calorieën die ze afgelopen nacht heeft gekregen, koopt ze nog een roombroodje, en vervolgd, al smikkelend, de weg naar de herberg.

In de herberg zit Nimble bij het raam en ziet Gertrude aankomen. Ze springt op uit haar stoel en grist het kokosmatje, dat ze over de stoel gehangen heeft, onder haar arm mee. Als ze buiten op de veranda Gertrude aan spreekt, laat ze trots het kokosmatje zien. “Kijk” zegt ze, “een tapijtje”. Gertrude bekijkt de halfvergane mat en heeft haar twijfels over de vermogens tot vliegen van betreffend item. Dus de vraag kan natuurlijk niet uitblijven. “Vliegt dat ding ook”? Nimble gaat trots op het tapijtje zitten en zegt vol overtuiging “op”. Helaas, blijft het matje liggen op de veranda. Eindelijk ziet Nimble in dat Gertrude niet voor één gat te vangen is en geeft de hoop op. Samen gaan ze de herberg in, de mat latend voor wat het is … een mat.

Binnen nuttigen de meiden gezamenlijk het ontbijt en na een goede bodem in de maag te hebben vertrekken ze naar de paardenstallen. Onderweg worden nog even opmerkingen gemaakt over de omvang van Gertrude. Vrolijk, grappend en grollend, komen ze aan bij de stallen. Tijdens het verkrijgen van de rijdieren gaan de grappen en grollen door en de man van de stallen, geheel geen onvriendelijke man, grapt met de meiden mee. Gertrude houdt het voor gezien en vertrekt als eerste bij de stallen. Ze rijdt het piratendorp uit en treft bij de poort weer de dronkaard van de dag ervoor.

Ze groet de dronkaard vriendelijk en wil haar weg vervolgen. De dronkaard herinnert zich de por van gisteren en vermoedt dat Gertrude hem groet om hem vandaag weer te kakken te zetten. De man besluit Gertrude voor te zijn. Hij maakt de opmerking dat het eigenlijk wel zielig is voor haar pony dat het met de buik over de grond schuurt. Gertrude reageert hierop door van haar pony af te springen, bovenop de man. Onder de impact van de sprong breekt zijn ruggengraat en zakt levenloos ter aarde. Gertrude meent dat dit nog niet genoeg is en grist in het rond naar de fles die de man in zijn hand had. Ze vindt de fles en slaat deze tegen de grond om die vervolgens in de richting van het gezicht van de man te drukken. Zwaar ademend van de adrenalinestoot die door haar lichaam ging komt Gertrude overeind. Pas nu ziet ze haar vriendinnen … “ja, hij verdiende het gewoon”. Het is de vraag van Heather die de groep doet beseffen dat ze verkeerd bezig zijn: “hadden we niet de zuidpoort moeten hebben”?

De groep beseft dat terugreizen door het dorp iets moeilijker kan worden na dit voorval. Ze weten dat ze gisteren veel bekijks hadden toen ze de veste binnenkwamen … 5 meiden op paarden is niet alledaags alhier. En het devies “state your business and maybe we will trust you” wat boven de poort siert, verraad voldoende. Gisteren veel bekijks … waarom zal dat vandaag anders zijn? … en dat blijkt.

Als de groep weer rechtsomkeert maakt, staan er een 17 mensen met wapens ter handen. 3 pijlen treffen Gertrude. Een man, misschien de leider van deze snel opgezette militia, roept de groep toe van de rijdieren te stappen en de wapens af te leggen anders volgt er nog een salvo. De groep besluit echter anders en rijdt zo snel mogelijk de oostpoort weer uit. Nog een aantal pijlen treffen de moordenaar van een graag geziene verschijning in dit dorp. Weet de groep wel dat ze Johannes Bottelnek hebben omgelegd? Een hoogst voornaam figuur alhier? Het is Johannes die het reilen en zeilen binnen het dorp kent. Een belangrijke verstrekker van informatie over de buurt alhier en handel verderop in de landen … Wat heeft Gertrude nu gedaan?

De groep rijdt een klein stuk van de weg die ze gisteren hebben afgelegd om Nyanzaru te bereiken. Na een klein kilometertje houden ze halt. De opties worden hier doorgenomen als Heather en Nimble Gertrude ontdoen van de pijlen die her en der in en uit haar lichaam steken. Opties, voor zover de groep het ziet, zijn er niet veel. Terug door het dorp galloperen of het oerwoud. Ze besluiten door het oerwoud te gaan al zal het nog een hele klus zijn om door het woud te komen en, zeker niet in de laatste plaats, niet te verdwalen. Ze verzinnen een manier om het verdwalen tot een minimum te beperken.

Het maken van een pad hier door het woud vergt veel tijd en energie. Het lukt, maar het gaat heel langzaam. Met een snelheid van 5' per ronde schiet het niet echt op en met enige regelmaat moeten de meiden wisselen omdat het kappen van de struiken en dunne boompje veel energie vergt van hun ranke lichaampjes. Waar zijn de meiden aan begonnen? Als de avond valt zitten de meiden diep in de jungle en ze beseffen dat ze de nacht hier moeten doorbrengen. Er wordt een kamp gemaakt van stokken en takken zodat ze niet op de grond hoeven te slapen. Nimble gebruikt haar tarp als een soort hangmat. Nadat ze ook een vuur gemaakt hebben om eten te maken en om eventueel ongedierte weg te houden kruipen ze onder de dekens. Ieder houdt vannacht één keer wacht, zo is de afspraak.

Tijdens de eerste wacht komt er vanuit de bomen een enorme spin naar beneden en heeft het voorzien op Gertrude die net in de benen komt om Nimble een streek te leveren. Zonder enig benul van wat komen gaat voelt Gertrude twee tanden, maatje “kort zwaard”, in haar schouders en nek gepland worden. Razend steekt ze naar achteren met haar dolk om vervolgens snel weg te rollen van het onheil. In haar rol schreeuwt ze de anderen wakker. Het beest heeft het voorzien op Gertrude, weer valt het aan. Gertrude gooit nog voortijdig haar dolk in het beest maar het heeft weinig zin. Het beest, een kleine 5 meter in doorsnee, lijkt het weinig te deren. Weer plant het haar twee tanden in Gertrudes lichaam. Dit maal doet het gif uit de tanden haar werk. Gertrude valt levenloos op de grond.

Ondertussen zijn de andere meiden ook wakker en hebben hun wapens gepakt. Heather schiet een pijl en Nimble staat klaar met haar katana. Als Heather ziet dat Gertrude ineen zakt, rent ze op Gertrude af om haar een potion of CLW toe te dienen. Dit lukt haar en Gertrude opent haar ogen weer. Nimble houdt het wel voor gezien, ze weet het beest even op een afstandje te houden met haar katana en een brandende stok. Het schijnt het beest niet te deren en valt zonder een moment van angst Nimble aan en neemt de schade van het vuur voor lief. Dit doet Nimble beseffen dat dit een te grote en te sterke tegenstander is voor haar alleen. Heather ziet dat Nimble de benen neemt waardoor ze even geen oog heeft voor Gertrude. Gertrude handelt uit paniek, ze maakt dat ze wegkomt en rent het oerwoud in. Pas dan valt het Heather op dat ze er alleen voor staat. Dit keer zijn de twee enorme tanden voor haar. Ook hier werkt het gif en Heather voelt zich duizelig worden. De slachting doet iets knappen in het hoofd van Nimble en ze chargeert bijna blind op de spin af. Twee ferme slagen van haar katana doen het monster bezwijken.

Al snel is iedereen weer bij elkaar en valt de groep in diepe slaap. Een groter vuur en Nimble houdt de wacht.

2e Oogstmaand 1359NT (het jaar van de Stinkende Otter)

De volgende ochtend, als de meiden weer wakker zijn, heeft Nimble een ontbijtje klaar. Het gaat er wel in maar Heather en Gertrude voelen zich zwakjes. Echter, het is wel de bedoeling dat er gehakt gaat worden want de tocht moet verder door de jungle. Na een paar kwartiertjes hakken geven de dames het op. Het is te zwaar en ze hadden allang het pad tegen moeten komen. Het besef dat de meiden wel eens verdwaald kunnen zijn dringt tot ze door.

Er worden een paar woorden gewisseld en het besluit om weer terug te gaan naar het pad langs de kust is snel genomen. Wellicht is het nu wat rustiger in het dorp en zijn ze in het dorp de dames vergeten. Ze gaan terug via het pad dat ze gisteren met zoveel moeite hebben gemaakt en komen na een paar uur aan op het pad dat ze gisteren in angst hebben verlaten.

Er wordt gewacht tot het duister. Ze maken een plan gedurende de tijd dat ze hier langs de jungle zitten te wachten. Het plan is om vanavond rond een uur of 9, als het donker is, door het dorp te reizen richting de zuidpoort. Eén van de meiden gaat het dorp in om te kijken wat de beste route is om bij de zuiderpoort te komen zonder al te veel op te vallen. De rest volgt met de paarden en pikt de scout op. Prima plan, niets mis mee. De meiden voeren het plan uit en het gaat helemaal goed. Geen militia, geen vervelende voorvallen.

Ze rijden door tot de ochtend.

3e Oogstmaand 1359 NT (het jaar van de Stinkende Otter)

Tegen de ochtend houden de meiden halt. Ze moeten even rusten, het is een zware dag en nacht geweest gisteren. Na een paar uur rust vertrekken ze weer in zuidelijke richting en komen tegen de avond aan bij Lake Everclear.

Hier maken ze kamp, gaan een beetje zwemmen, vangen vis en hebben weer, sinds lange tijd, heerlijke dromen.

4e Oogstmaand 1359 NT (het jaar van de Stinkende Otter)

In de ochtend breken de meiden kamp op en vertrekken voor hun laatste etappe naar de “Valley of Lost Honor”. Hier moet een tempel staan waar de “Stone of Protection” te vinden is. Na een paar uur rijden houdt het pad op en zijn de meiden weer genoodzaakt om een weg te banen door het oerwoud. Dit lukt en na een anderhalf uur zien ze de tempelingang.

Gertrude neemt als eerste de trap die een 10' omhoog gaat. Vlak voor de ingang wordt ze gegrepen door een liaan. Ze wordt met volle kracht omhoog getrokken en alle lucht wordt uit haar lichaam gepersd. De meiden handelen snel, Heather schiet een pijl af en Nimble schiet een razorblade af. Gelukkig heeft het effect op de twijg en al snel valt Gertrude naar beneden. Gelukkig net op een plaats waar veel bladeren liggen … eindelijk heeft Gertrude een keer geluk.

Niets houdt de groep nu nog tegen om de tempel binnen te gaan. Een grote opening, 9 meter breed en even zoveel meters hoog, geven de doorgang naar een even zo impulsante ruimte verlicht door vele toortsen. In de ruimte staat een enorme fontein die het heldere water laat sprankelen in een bassin. In het bassin liggen een aantal munten en Gertrude schat de waarde op maximaal 3 gp. Dat is de moeite niet. Dan valt haar oog op een inscriptie in de fontein. Gertrude doet haar best deze te ontcijferen maar komt niet verder dan “hierin géén kledingstukken wassen, verboden te zwemmen en oh ja, … pootje baden mag ook niet”.

De meiden nemen het aan als zijnde de waarheid en Gertrude concludeerd, terecht waarschijnlijk, dat wanneer hierin niet gewassen, gezwommen of pootje gebaden mag worden, het water uiterst goed van smaak zal zijn en dienst kan doen als drinkwater. Echter niemand vult de waterzakken …

Het plafont in deze tempel is hoog en de pilaren die het plafont ondersteunen zien er solide uit. Lori en Gertrude zijn er al snel uit dat deze tempel niet gemaakt is door en voor een gemiddeld mens. Nee, hier moet iets groters toevlucht hebben gezocht om de Goden te aanbidden. De smalste gang is een meter of drie breed en de breedste een kleine negen meter. Als de groep verder naar het noorden gaat, komen ze aan in een tempel ruimte met een beeld van, vermoedelijk, een God. Het beeld staat op een sokkel en naast het beeld branden twee grote brazieren. Gertrude gaat er even tussen staan en stelt de groep de vraag hoe haar dit staat. Gegniffel en gelach kan natuurlijk niet uitblijven. Een halfing van twee turven hoog tussen twee vuren die al hoger reiken dan een gemiddeld mens. Ach, je gaat een beetje op in de achtergrond Gertrude … da's alles!!

De Godheid ziet er beetje gargoyle-achtig uit en heeft een afmeting van 2,5 meter … gehurkt! Als het rechtop zou staan een meter of 4, zo luidt de schatting. Het beeld heeft drie armen … op zich wel vreemd. Maar al snel ontdekt de groep dat er een vierde arm áchter het beeld ligt. Ook de plaats waar de arm gezeten zou moeten hebben is snel ontdekt. De handen van de drie armen aan het beeld staan dusdanig alsof het lijkt dat het beeld bedelt. De groep meent dat dit te maken heeft met de offers die aan het beeld gegeven worden.

Lori probeert de vierde arm aan het beeld te krijgen en het eerste wat haar opvalt als ze de arm beetpakt, is dat deze hand geheel open is. Nagenoeg vlak. Ook dit wordt als zeer vreemd ervaren maar ze geven hier geen verdere notie aan. De arm weer aan het beeld zetten gaat niet lukken. Ilona heeft nog wel even de opmerking gemaakt dat het beeld magisch is. De magische stromen die door het beeld zouden moeten gaan, althans dit verwacht de groep, blijven uit en de arm wordt weer teruggelegd op de grond.

Ze gaan weer terug richting de fontein en bassin en nemen de eerste afslag, een gang van 3 meter breed, naar het westen. Deze gang komt uit in een goed verlicht ruimte die dienst doet als refter. Lange tafels staan netjes gedekt alleen het eten ontbreekt nog in deze. Waarschijnlijk, als het er had gestaan, hadden de halflingen er echt wel van genoten. De ruimte wordt goed opgenomen en de groep vervolgd haar weg in westelijke richting.

Ze komen in een enorm lange gang (schatting 200 voet/ kleine 70 meter). Aan de westelijke zijde van de gang zitten een aantal deuren én … de eerste deur vlak voor hun neus. Waarom kan Gertrude haar gevoel van geluk niet op als blijkt dat de eerste deur binnen haar handbereik is? Waarom schakelt dat geluk bij Gertrude nou net die hersenfunctie uit wat fungeert als waarschuwer, zoals bij élke “normale” dief? Zonder te luisteren en met een “oeh, de deur is niet op slot dus … we kunnen naar binnen. Gelukkig maar, anders had ik dat met mijn thieving picks moeten doen” opent ze de deur en ontdekt dat deze kamer nou nét bezet is.

Vier stapelbedden en een tafel waaraan 4 wolf (hyena)-achtige wezens zitten is de ontdekking van de dag. Een “sorry, verkeerde kamer” levert verbaasde blikken op maar Gertrude ziet deze, helaas voor haar én de groep, niet. Snel sluit ze de deur en zet het op een lopen. De groep volgt haar voorbeeld. De groep is echter sneller dan Gertrude en een pijl treft haar in haar schouder. Nog steeds niet geheel vrij van enige schade, slaat deze pijl in als een mokerslag. Het doet Gertrude beseffen dat rennen toch echt de beste optie is en wel naar buiten.

Lori daar-in-tegen, rent een andere kant op en via een omweg weet ook zij in de refter aan te komen. Ze ziet Gertrude nog de gang in gaan die naar de gang met de fontein gaat. Snel duikt Lori een andere gang in om een misleidend spelletje te gaan spelen met de wezens. Als het eerste wezen de hoek om komt, vuurt Lori een welgemikt schot af. Het beest wordt vol in het hoofd geraakt en stort dood ter aarde. Het laat de andere wezens vertwijfeld staan … zij zijn op hun hoede. Lori maakt er het beste van en stelt haarzelf zo verdekt mogelijk op.

De beesten weten waar het schot vandaan moet zijn gekomen en één van hen ontdekt Lori in de gang noord van de ruimte. Een pijl suist langs haar hoofd … Lori legt aan. Weer raakt ze een wezen maar helaas voor haar, geen tweede naar de grond met één schot. Het tweede schot op het beest doet ook deze bezwijken aan zijn verwondingen. Een aantal wezens rent door het zuidelijke deel van de ruimte richting de uitgang, daar waar Gertrude heen is gegaan.

Lori besluit dat ze achter Gertrude aan moet en rent de refter door. Achter haar hoort ze het gekras van nagels op de vloer. Een tweede groep zit blijkbaar achter haar, gelukkig nog niet in zicht. Maar de verrassing is groot als er twee beesten met geladen boog Lori staan op te wachten. Twee pijlen raken haar vol. Lori schiet één keer en trekt vervolgens haar rapier. Ze verwond één van de wezens maar ook Lori wordt geraakt door de scherpe kort zwaarden van de beesten. Met een paar behendige steken heeft ze binnen enkele ronden beide wezens dood en rent richting de uitgang.

Eén maal buiten treft Lori de groep weer aan, een kleine 500 meter van het tempelcomplex verwijderd. Vreemd genoeg géén beest in de buurt, niets wat duidt op een monster. Lori geeft Gertrude haar repen chocolade. Hier knapt Gertrude weer een beetje van op … maar is het voldoende om de dag door te komen met zoveel gevaar in de buurt?

De groep besluit hier kamp te maken en nu maar hopen dat de nacht enige rust zal bieden.

Stand der XP'en:

• Gertrude: 34.500 (1.500 naar volgend level).
• Heather: 34.000 (2.000 naar volgend level).
• Ilona: 31.000 (5.000 naar volgend level).
• Lori: 32.000 (4.000 naar volgend level).
• Nimble: 34.000 (2.000 naar volgend level).

Jullie voorbeeld Ellanore: 390.000 (NOG 16.000 -zucht-)

5e Oogstmaand 1359 NT (het jaar van de Stinkende Otter).

De ochtend breekt aan en de dames hebben geen last gehad van aanvallen van de wezens. Ze gaan poolshoogte nemen bij de ingang en komen tot de ontdekking dat binnenkomen een stukje moeilijker geworden is. 5 wachtposten zijn in ijltempo ingericht. Bij elke post tellen ze, in de gauwigheid, drie wezens …

Wat nu? Wachten ze een week tot de wezens hun aandacht laten verslappen? Gaan ze toch naar binnen beschermd door schaduwen of gaan ze voor de “hit and run”-taktiek? Daarover wordt nog wel even gediscussieerd.

En gediscussieerd wordt er … tot grote ergernis van de gnolls die gaande weg de dag nog even het haastig ingerichte kamperment van de meiden iets opvrolijken met een regen aan pijlen. De meiden schieten nog terug maar het schijnt de gnollen niet echt te deren. Ze keren in alle rust terug naar de tempel.

De meiden beseffen dat hier blijven zitten ook niet echt een optie is en besluiten een aantal dagen door te gaan brengen bij Lake Everclear.

Stand der XP'en:

• Gertrude: 36.000 (LEVEL UP!!).
• Heather: 34.000 (2.000 naar volgend level).
• Ilona: 31.000 (5.000 naar volgend level).
• Lori: 33.500 (2.500 naar volgend level).
• Nimble: 34.000 (2.000 naar volgend level).

Jullie voorbeeld Ellanore: 391.500 (NOG 14.500 -zucht-)

6e en 7e Oogstmaand 1359 NT (het jaar van de Stinkende Otter).

De meiden vermaken zich prima hier bij Lake EverClear. Ze badderen er wat van af. Liggen lekker te luieren in de zon en laten het gevangen én gebakken visje prima smaken.

In de avond van de 7e Oogstmaand besluit de groep dat ze morgen terug gaan naar de tempel.

8e Oogstmaand 1359 NT (het jaar van de Stinkende Otter).

Bij het ochtendgloren, uiteraard na een goed ontbijtje, besluiten de meiden Lake EverClear te verruilen voor de eens zo rustieke tempel. Na een halve dag reizen komt de groep meiden aan bij de tempel.

Gertrude neemt snel een kijkje om de hoek van de ingang en bemerkt dat de vijf wachtposten zijn verdwenen. Ze hebben plaats gemaakt voor één (twee of drie misschien) patrouille(s) van een gnoll of 6. Gertrude blijft nog even zitten om de route van de patrouille in haar op te nemen en deelt dit vervolgens aan de rest van de meiden mee.

Het besluit valt dat Heather maar eens naar binnen moet gaan hiding in shadows en moving silently! Heather gaat aan het werk. Om niets aan het toeval over te laten neemt ze zelfs de tijd om te zoeken naar vallen … zorgvuldigheid is bijna als ongewoon te beschouwen in de groep meiden. Maar het moet gezegd worden … ook leren diefje spelen gaat met vallen en opstaan. Blijkbaar is er ergens een leermoment geweest!

Heather loopt een lange gang in die overgaat in een wenteltrap. De trap komt uit op een plateautje en vervolgd dan weer in een hoek van negentig graden. Het duurt een tijdje voordat Heather op een plateautje aankomt waar, vermoedelijk, het laatste gedeelte van de trap omhoog gaat. Ze kijkt om het hoekje en ziet boven aan de trap een enorme slang met twee armen. Alsof dat niet vreemd genoeg is, jah, hoeveel slangen met twee armen kennen we eigenlijk?, boezemt het enorme zwaard dat de slang vasthoudt meer ontzag in. De slang lijkt Heather gezien of gehoord te hebben … het staart verdacht in de richting van Heather.

Heather duikt weg maar … ze kan het niet laten om alsnog een blik naar boven te werpen. Weer, of nog steeds, staart de slang in haar richting. Het wordt Heather een beetje te warm onder de voeten en besluit, wijzelijk zou je bijna zeggen, terug te keren naar de groep om verslag uit te brengen van haar bevindingen. Ze gaat de trap weer af naar beneden en gaat de lange gang weer door. Aan het einde van de gang, als ze weer in de buurt is van de put, wordt ze opgemerkt door de patrouille. Snel wipt ze in de schaduwen naar buiten. De patrouille, die Heather vermoedelijk gezien danwel gehoord heeft, houdt halt bij de fontein.

Nimble kan haar blijdschap niet onderdrukken en begroet Heather hartelijk … hé Heather, goed je weer te zien. De patrouille bij de fontein reageert met een pijlenregen …

Heather is het zat en duikt zonder blikken of blozen in de groep van 6 gnolls … met haar rapier! De gnolls moeten verbaasd hebben gekeken. Zo ook Heather die aannam dat het om een partouille van 3 gnolls ging. Echter, deze actie wordt door de anderen gezien als een sein van 'ja meiden, en nu gaan we ervoor … alles of niets'. Als een stel dolle, jonge honden duiken de meiden in het gevecht. Motieven en redenen waarom dit of waarom dat achterwege latend … het is erop of eronder (Gertrude spreekt geen voorkeur uit!). En niet alleen in berg en dal klinkt hoorngeschal … ook hier in de tempel. Blijkbaar vindt één van de gnollen het nodig om alarm te slaan.

De groep meiden weet een paar gnollen om te leggen maar de versterking die na enkele ronden aankomt doet hun beseffen dat dit gevecht niet zal leiden tot een overwinning. Nimble schreeuwt dat het tijd wordt voor plan A … dat waren ze helemaal vergeten. Gertrude maakt succesvol gebruik van haar, “natuurlijke”, rol als leider. De groep trekt zich terug richting de paarden en verdwijnen weer in de richting van Lake Everclear.

Gaande weg vertelt Nimble aan de groep dat plan A eigenlijk het beste plan is wat je kan bedenken … uitroken de hele handel. Gertrude maakt nog de opmerking dat het wel héél veel hout gaat kosten om de hele zooi uit te roken … de plafonts zijn nogal hoog en de tempel is nogal groot. Voordat die gehele ruimte opgevuld is met rook en de gnolls kuchend, hoestend en proestend naar buiten komen moet je nog wel even.

Ook Heather vertelt haar bevindingen. Dus, zo stelt de groep vast, als er ook nog een verdieping hier boven zit, gaat alle rook naar boven en duurt het écht heel lang voordat de gnolls uitgerookt zijn …

De vijf meiden lopen alle opties door en besluiten de volgende dag bij het vallen van de nacht de tempel te betreden in twee groepjes. Eén groep van drie en één groep van twee. De keuze wie in welke groep zit is snel gemaakt: de elven in één groep en de halflingen in de andere. Zo vordert de nacht, ze slapen nog een uur of wat tot ver in de volgende ochtend.

Stand der XP'en:

• Gertrude: 38.500 (6.500 naar volgend level).
• Heather: 36.500 (LEVEL UP!!!).
• Ilona: 33.500 (2.500 naar volgend level).
• Lori: 33.500 (2.500 naar volgend level).
• Nimble: 36.500 (LEVEL UP!!!).

Jullie voorbeeld Ellanore: 394.000 (NOG 12.000 -zucht-)

9e Oogstmaand 1359 NT (het jaar van de Stinkende Otter).

Tegen de middag van de 9e Oogstmaand breken de meiden kamp op om te vertrekken in de richting van de tempel. Ze kennen de weg bijna op hun duimpje en komen tegen het aanbreken van het schemer bij de tempel aan. Geduldig wachten ze tot het duister valt om gehuld in het beschermende duister de tempel te betreden.

Gertrude en Nimble gaan links, een lange gang in die aan dezelfde beschrijving voldoet als de gang die Heather de dag ervoor beschreven heeft. Verschil is … de gang die Heather genomen heeft was een gang naar rechts. Hey, symmetrie!! Ook hier aan het einde van de gang een trap. Ook hier aan het einde van de trap een slang met mensentorso en slangenkop. Ook deze slang … precies, de dames zijn ontdekt.

Nimble neemt het voortouw en spreekt de yuan-ti aan in common. De wachter antwoordt in common terug. Ah, dialoog. Met uiterst vriendelijk gezicht en haar mooiste glimlach vraagt Nimble om doorgang naar de hoger gelegen verdieping. De wachter merkt op dat hij dit absoluut niet kan toestaan … opdracht van zijn meerdere. En wie is dat dan wel, die meerdere, wil Nimble weten. “Het lijkt mij niet van belang dat u dit weet. Zou u mijn meerdere willen spreken, dan weet u wie hij is en heeft u een afspraak met hem”, is het antwoord wat Nimble te horen krijgt. Nee, ik heb geen afspraak maar ik wil er wel één brengt Nimble nog uit. De yuan-ti, blijkbaar geïrriteert door de aanwezigheid van Nimble, antwoord dat ze dan over een half jaar maar terug moet komen … de afspraak staat.

Gertrude, die nog steeds om het hoekje staat te wachten, ziet Nimble terugkomen. Beide meiden gaan in overleg en nu probeert Gertrude één en ander gedaan te krijgen van de wachter. Wéér hetzelfde antwoord, geen meter verder opgeschoten. Maar Gertrude heeft een heel ander idee over 'hoe overtuig ik mijn vijand'. Als Gertrude weer terug is bij Nimble, die nu om het hoekje staat te wachten, laadt ze haar kruisboog.

Gertrude springt het hoekje om en schiet een welgemikt schot af op de yuan-ti. De pijl treft doel. De wachter heeft een zwaard maar ziet geen noodzaak in het gebruik ervan. Een spreuk is Gertrude haar deel. Ze wordt verzocht al haar wapens af te leggen en naast het slissende monster plaats te nemen. Aldus geschiede.

Dit gaat Nimble te ver. Ze rent de trap op richting de yuan-ti. Met een pracht sprong springt ze op het slangenlijf. Haar katana blinkt als ze deze met geweld naar beneden duwt … ze raakt, een gapende wond achterlatend. Maar ook Nimble komt onder de invloed van het monster en ook zij wordt opgedragen haar wapens af te leggen. Als dit allemaal gedaan is, neemt de yuan-ti hen mee naar een cel alwaar beide dames opgesloten worden. Gertrude mag zitten, Nimble moet een dansje doen!

Na een minuut of tien opgesloten te hebben gezeten, komt de wachter terug en gebied hen tegen de muur aan te gaan staan en alles af te leggen wat de dames hebben. Kleding mogen ze aanhouden. Ze worden naar een grote ruimte gebracht waar een 20 tal andere yuan-ti zijn. Op een sokkel met kussen bekleed liggen/ zitten twee, blijkbaar, voornamere yuan-ti. De mannelijke neemt het woord.

De dames wordt de vraag gesteld wat ze hier komen doen. Een verhaaltje over een steen, die de vader van Nimble beter zou maken, wordt aangedragen. Het creatuur kijkt heel bedenkelijk maar de meiden volharden in hun verhaal. De omschrijving, een groene steen ter grootte van een ganzenei, wordt aangehaald. De vraag “ach u zoekt dus de Stone of Protection” wordt door de dames beantwoord met “als u dat zegt, zullen we die wel moeten hebben”. De leider van de yuan-ti is de meiden zat en laat ze weer opsluiten in de cel.

Ondertussen hebben de elvenmeiden een andere gang genomen dan in eerste instantie de bedoeling was. Ze zijn de fontein voorbij gelopen en hebben de tweede gang rechts genomen. De eerste gang rechts hebben ze op advies van Heather toch maar niet genomen … die slang hè!

De lieve elvenmeisjes komen in een eetzaal uit, een soortgelijke als zij al eens gezien hebben alleen dan aan de linkerkant van het tempelcomplex. Heather, niet geheel achtelijk, telt snel de tafels en de stoelen om de tafels, neemt het aantal x2 en komt tot een slotsom van rond de 150 … 'wowww, rond de 150 gnollen', een gedachte die haar even doet beseffen dat het al met al niet “nog gemakkelijker” maakt.

Ze gaan door de eetzaal en nemen een gang naar het noorden. De gang heeft een soort van T-splitsing. Rechtdoor waar het in een grote ruimte uitkomt en hier kun je ook in westelijke richting. De grote ruimte wordt gekozen als eerste optie. Rustig en behoedzaam gaan de drie elven naar binnen.

In het westelijke gedeelte van de kamer gaat een trap, 30' breed, 5' omhoog. Op de verhoging is een standbeeld van een slang die, naar schatting, een 20' groot is. Ook bevindt het standeeld zich nog op een sokkel van een kleine 3'. De meiden lopen naar de trap om deze grondig te inspecteren. Al snel komen de meiden tot de conclusie dat de trap nemen géén optie is, elke trede is wel iets van een trap. Maar Heather heeft een plannetje, ze pakt haar uitschuifbare staf en neemt haarzelf voor een poolstoksprong te maken naar het 5' hoger gelegen gedeelte. Dit lukt haar maar helaas voor haar belandt ze op een rune en een bijtend goedje uit de bek van het standbeeld is haar deel.

Om haar heenkijkend ontdekt ze dat de vloer hier vol staat met runen, wat nu? Ze probeert de runen te ontcijferen en haalt er enkele runen uit: Sseth, The Great One, The Slitherer Supreme, humble, obey, bow (buigen), destruction, pain, death. Met haar staf tikt ze her en der runen aan en bij de woorden destruction, death en pain komt er weer het bijtende goedje uit de bek van het standbeeld richting de rune die aangeraakt wordt. Lori probeert haar geluk ergens anders te beproeven en gaat de ruimte uit om de gang in westelijke richting te volgen.

Langzaam sluipt Lori door de gang die na een kleine 80' naar het noorden buigt. Na een 30' houdt ze halt en zoekt naar vanalles wat ook maar kan lijken op een knopje, hendeltje, gaatje of drukplaatje … niets van dit alles. Lori weet zeker dat ze ter hoogte is van het standbeeld, alleen zit er nu een muur tussen haar en het beeld. Er moet iets zijn hier. Ze loopt verder de gang in en deze buigt naar het oosten af. Voor haar een deur … 'hmmm, Mimics?' zomaar een gedachte die bij Lori opkomt. Ze laat de deur voor wat het is en gaat terug naar Heather en Ilona. ze zijn al een eind gevorderd in de richting van het beeld.

Lori vertelt haar bevindingen en wil graag bij de andere meiden komen. Heather geeft haar een veilige plaats om te landen door op de verhoging. Ook gooit Heather haar staf zodat Lori die kan gebruiken bij haar sprong. Een mooie aanloop resulteert in een perfecte landing op een perfecte plaats. Heather heeft de “veilige” runen gemarkeerd zodat Lori gemakkelijk kan volgen.

Het duurt niet lang of de meiden staan bij de sokkel van het beeld. Ze kunnen vrij om het beeld lopen gezien de runen die voor het beeld geschreven staan “Bow, Humble, Sseth, The Slitherer Supreme”. Hieruit maken de dames op “Bow humbly for Sseth, The Slitherer Supreme”. De meiden kijken elkaar aan en bedenken dat “nederig buigen” toch niet zo'n probleem kan zijn. De sokkel met standbeeld komt een kleine 50 centimeter omhoog en een donker gat onder het standbeeld wordt blootgelegd. Lori bedenkt zich geen moment.

Echter Heather houdt haar tegen, wacht nou even slimpie, wie weet hoe diep het wel niet is daarin? Lori begrijpt dat het beter is om eerst eens een “sunrod” in het gat te gooien … niets dan duister. Dan besluit Lori af te dalen aan een touw om haar middel. Als ze een 30' heeft afgedaald, voelt ze de bodem onder haar voeten. Voorzichtig schuivend loopt ze door de ruimte als ze pijnlijk haar voet ergens tegenaan stoot. De bedempte “auwa” is niet of nauwelijks te horen. Met haar handen betast ze het object, het blijkt een kist te zijn.

Ze morrelt wat met de schanieren, pakt zaagjes, tangetjes, priempjes, dolken en machette. Na een fiks half uurtje zagen, kloppen en breken gaat nog steeds de klep niet van de kist. 't Is ook wel lastig hoor, zo in het donker. Lori besluit eens te kijken of er hier wél licht gemaakt kan worden … flint en steel bieden de uitkomst. Ze ziet een vonk als ze de twee items tegen elkaar slaat. Ahhh, er kan licht gemaakt worden!!

Ondertussen krijgen de dames in de cel een briefje onder de deur door. Gertrude is de eerste die het briefje ziet en leest deze aandachtig. Ze kan er volgens eigen zeggen nog geen Russisch Ei van bakken. Ze schuift het vervolgens terug onder de deur door. Nimble wordt op de hoogte gesteld … “geen warme maaltijd van te maken”.

Na een korte tijd worden de meiden weer uit de cel gehaald en voor de leider der Yuan-Ti geleid. Weer de vraag: waar komen jullie voor? En weer blijven de antwoorden vaag, in elk geval niet naar tevredenheid van de leider. Het is tijd om de twee dames even te scheiden … Gertrude mag terug naar haar cel.

Nimble vertelt de leider dat ze inderdaad komt voor de Stone of Protection … kijk we komen er wel! De leider van de Yuan-Ti besluit dat ze de lokatie van de steen te horen krijgen (deze is in de tempel wordt haar verzekerd) als Nimble een beeld van een rechtop staande slang (ong. 40 cm groot) weet te bemachtigen en aan de Yuan-Ti afgeeft. Dat beeld is uiteraard in bezit van de gnollen. Nimble neemt de opdracht aan en mag vertrekken naar beneden, ze gaat dezelfde trap af als ze gekomen is …

De drie elvendames krijgen een hele lading goud, zilver en koper uit de kist. Hoera, een schat! Na alle inspanning weten de ondankbare eksters het goud van het koper en zilver te scheiden. Het eerste nemen ze mee, de laatste twee laten ze achter voor andere zielen om mee te zeulen. Ze gaan de kamer weer uit naar een ander vertrek.

Het vertrek is afgesloten door een deur … althans dat denken ze. Naar wat gemorrel aan het slot transformeert de deur zich in een bijtend stuk hout. Oeh … een mimic, en Heather en Ilona ondervinden er de nadelen van. Enkele beten later en heftig aandringen van de mimic “geen toegang zonder de originele sleutel” besluiten de drie meiden om de mimic eens de vraag te stellen “waar vinden we de sleutel dan”? Het antwoord … “in de kamer van Gerrit Geurt Hendrikus (?), Keeper of the Key”. En een routebeschrijving naar de kamer volgt. De wandeling is kort en ze vinden binnen enkele minuten de sleutel. Terug naar de mimic. Ze poeren met de sleutel in het slot en zonder verdere kleerscheuren gaat de deur open.

De kamer herbergt een wapenkamer met daarin ook een groot aantal kisten, tonnen en zakken. Alles wordt opengemaakt en doorzocht … het blijkt een ware schatkamer te zijn!! Een groot aantal magische items worden meegenomen: 4 korte zwaarden, 4 rapiers, 7 kruisboogpijlen, 3 katana's (waarvan 2 small en 1 medium), 3 kleine kistjes met flesjes, 9 zakken, 2 ringen, 3 amuletten, 3 set bracers, 4 scrolls en 1 gouden beeld van een rechtop staande slang (ong. 40 cm groot).

Een verdieping hoger staat een serpentvrouw voor een celdeur. Ze spreekt Gertrude aan en vraagt waarom ze niets met de inhoud van het briefje heeft gedaan? Waarschijnlijk zal haar meester de eerst volgende keer het vonnis uitspreken over Gertrude. Zeg toch gewoon dat je komt voor de Stone of Protection, mijn meester zal mild met je zijn. De serpentenvrouw verdwijnt als er een wachter aankomt. De celdeur gaat open en opnieuw wordt Gertrude voor de leider van de Yuan-Ti geleid.

Ga ik vonnis spreken of ben je van mening, net als je compaan, dat de waarheid toch het beste is? vraagt de leider. Gertrude wil graag weten wat het vonnis is. Wel, wat dacht je van “off with your head”? Ook Gertrude vertelt het hele verhaal aan de leider der Yuan-Ti en mag Nimble assisteren in het vinden van het beeld. Ze krijgt uitgeleide naar de trap, krijgt haar spullen weer terug en gaat de trap af, de gang door en treft een Nimble zittend in de gang aan. De begroeting is hartelijk en de twee meiden gaan naar buiten.

De drie elvenmeiden besluiten dat deze hoeveelheid goodies te veel is om mee te slepen door dit tempelcomplex en willen dit buiten verstoppen. Richting de uitgang. Eénmaal buiten wacht hen allen een hereniging … ze zijn weer bij elkaar. 5 Boefjes in een jungle bij een enorm tempelcomplex. Ze wachten tot de avond valt en Ilona doet een aantal identify spreuken. Het is allemaal niet misselijk wat ze gevonden hebben. De buit wordt verdeeld en Ilona attendeert de groep er nog even op dat het misschien allemaal wel van korte duur kan zijn dat ze deze magische items in bezit hebben. Bij thuiskomst, zo geldt de regel binnen het gilde, is het Ellanore “who gets the first pick(s)”.

Stand der XP'en:

• Gertrude: 40.000 (5.000 naar volgend level).
• Heather: 39.000 (6.000 naar volgend level).
• Ilona: 33.500 (2.500 naar volgend level).
• Lori: 36.000 (LEVEL UP!!!).
• Nimble: 38.000 (7.000 naar volgend level).

Jullie voorbeeld Ellanore: 396.000 (NOG 10.000 -zucht-)

10e Oogstmaand 1359 NT (het jaar van de stinkende Otter):

De volgende ochtend gaan de meiden weer richting de tempel. Gisteravond heeft Gertrude de groep verteld dat het beeld, die slang, naar de leider van de Yuan-Ti moet. In ruil daarvoor krijgen zij de Stone of Protection. De meiden besluiten het beeld te gaan brengen maar niet voordat … ze de hele begane grond hebben doorzocht op schatten. Waar er 2 zijn, zijn er ook 3 zo is het devies!!

Ze sneaken wat rond in schaduwen en openen deuren die gesloten zouden moeten blijven … echter deert het de meiden weinig. Eén deur blijft echter gesloten en de meiden weten niet hoe ze deze moeten openen. Heather gebruikt haar gevonden rapier of Blinking en komt aan de andere kant van de deur uit. Een kamer vol religieuze goederen is haar deel. Al gauw worden de zakken gehaald en gevuld. De buit: een kleine 30.000 GP. Ook dit wordt buiten verstopt. Tijd om met het beeld naar de Yuan-Ti leider te gaan.

Stand der XP'en:

• Gertrude: 40.000 + 1.000 (vorig) + 1.700 (nu)= 42.700 (2.300 naar volgend level).
• Heather: 39.000 + 1.500 (vorig) + 2.000 (nu)= 42.500 (2.500 naar volgend level).
• Ilona: 33.500 + 1.500 (vorig) + -0- (nu)= 35.000 (1.000 naar volgend level).
• Lori: 36.000 + 1.500 (vorig) + 1.700 (nu)= 39.200 (5.800 naar volgend level).
• Nimble: 38.000 + 1.500 (vorig) + -0- (nu)= 39.500 (5.500 naar volgend level).

Jullie voorbeeld Ellanore: 400.000 (NOG 6.000 -zucht-)